Cagliari  – Favignana, z Sardynii na Egady

Cagliari to ostatnie miejsce które odwiedziliśmy na Sardynii. Samo miasteczko nas nie urzekło. Jest tam co najmniej 1000 knajp i tylko chyba jeden supermarket.  Szliśmy  drogą z centrum do mariny szerokim łukiem dobre kilka kilometrów, najpierw przez  mało ciekawe centrum potem przez jeszcze mniej ciekawe przedmieścia w nadziej znalezienia sensownego sklepu „Alimentare”, po drodze minęliśmy ze 100 pizzerii z 50 restauracji i jakieś 20 aptek ale ani jednego sklepu. Mieszkając w Cagliari jest się skazanym na żywienie w restauracjach, w zawiązku z czym sklepy jak się okazuje są zbędne. Na szczęście poprzedniego dnia jadąc rowerkiem  znalazłem jeden ukryty w bocznej ulicy  (to jest chyba ten jedyny w mieście) i to nas uratowało, mogliśmy zaopatrzyć się na dalsza drogę.

W Cagliari jest sporo uchodźców, a w porcie niezła flota „Guardia Costiera” przygotowana do ich wyławiania. Wyłowiony uchodźca ima się prostych zajęć, głównie handlu ulicznego albo obsługi miejsc parkingowych, to znaczy wskazuje kierowcą wolne miejsca w nadziei otrzymania paru euro, czyli to co u nas robią bezrobotni.   Pod sklepem spotkałem też człowieka rzadkiej profesji pilnowacza rowerów. Popatrzyła na mój rower i zapytał:

– Do you have a bicycle lock? 
– No  – (odpowiedziałem zgodnie z prawdą od razu kombinując,  czy aby nie zawrócić i pojawić się ponownie ale bez roweru)
– I can keep an eye on your bike.  – He he – pomyślałem –  przyjacielu  zaraz tu nie będzie tu ani  ciebie ani roweru.
– Are you shure?  – zapytałem żeby jakoś wybrnąć z sytuacji
– Yes I.m shure. –  odpowiedział pewnym siebie, wzbudzającym zaufanie głosem.

Ponieważ z natury jestem człowiekiem ufnym skapitulowałem i powierzyłem pokładowego dahona bardziej Boskiej opatrzności niż temu gościowi .  Nie było mnie jakieś 20 minut. a kiedy w końcu wyszedłem ze sklepu, o dziwo zarówno murzynek jak i  rower stali na swoim miejscu. Z wielkiej radości, że jeszcze są  na świecie ludzie  którym można zaufać, padliśmy sobie w objęcia jak małpy, przybiliśmy piątkę a na koniec wręczyłem mu parę ciężko zarobionych euro.

Ten wyjątek to  Bue Marino. Niesamowita skalna formacja ze sztucznie wdrożonymi tunelami , otwarte morze z silnymi przybojowymi falami o niebywałej barwie turkusu stopniowo przechodzącej  do ciemnego granatu, pionowe piaskowe skały wyrastające wprost z wody z których skakaliśmy wprost w spienione fale. Ale uwaga, jak tylko znajdziemy się w wodzie zostajemy porwani przez silne fale, które próbują wynieść nas gdzieś głęboko w morze i trzeba się nieźle namachać rękami i nogami żeby wrócić na brzeg. Wyjść na ląd też nie jest łatwo, należy poddać się fali która wyrzuca nas na wyślizganą skalna półkę i jeżeli nie zdołamy utrzymać się rozpaczliwie wbijając  palce o resztki niewyszlifowanych nierówności zostajemy z powrotem porwani  do morza. Choć po drodze kąpaliśmy się na wszystkich plażach nigdzie nie było takiej zabawy i emocji. Taka kąpiel wymaga amatorów i być może redukuje plażowiczów do akceptowalnej ilości i dobrze bo Bue Marino to miejsce magiczne.

Co jeszcze ciekawego widzieliśmy na Favignanie? Stado sympatycznych osiołków i kamieniołomy. Kamieniołomy eksploatuje się tu nie w sposób przypadkowy i chaotyczny wyrywając kawały skały i obrabiając go gdzieś na boku ,ale planowy i metodyczny tnąc skałę żywcem na regularne cegiełki. W rezultacie pozostają wysokie na kilkanaście metrów pionowe pokryte bliznami skalane prostopadłościany  zbyt cienkie do dalszego krojenia. Wnętrze takiego kamieniołomu ze  sterczącymi wieżami wygląda jak ulica na Manhattanie, no może trochę mniej kolorowo.