O żeglowaniu wzdłuż Portugalii

Porto to fajne miasteczko. Bardzo nam się podobało i spędziliśmy tam całe dwie doby. Zaparkowaliśmy w marinie na lewym brzegi rzeki Duoro w miejscu którego  nazwa brzmi Vila Nova de Gaja i które kiedyś było składowiskiem beczek (bynajmniej nie pustych) a teraz jest fajną knajpianą dzielnicą gdzie można dobrze i całkiem niedrogo zjeść.

Kiedy w tej włóczędze po mieście  opuszczały nas siły, przysiadaliśmy w jakieś ulicznej knajpce na kieliszek Porto. Porto jako trunek wart jest oddzielnego akapitu. Jest mocne i to mi się podoba, ale na ogół jest słodkie i to mi się podoba zdecydowanie mniej, ale jakie było moje zadowolenie kiedy odkryłem białe  porto extra-dry. I to było najlepsze, co prawda jak na extra-dry to nadal było słodkie, ale nadawało się  do wypicia ilości większej niż „one glass”. Dlaczego „one glass” a nie „un copo”,  a no dlatego że wszystkie nazwy związane z porto są angielskie i tak produkcją je kompanie takie jak Taylor’s, Offley, Quarles Harris, Churchill czy Graham’s. w odmianach rubby albo tawny w rodzaju Vintage albo Late Bottled Vintage .

Podobno każdy kraj ma swoją Wenecję. W Portugalii rolę takę pełni Aveiro.  Zachachmęci takim opisem postanowiliśmy  obejrzeć własnymi oczami miasteczko portugalskich gondolierów, W Ridsi’e (dla niewtajemniczonych – angielski locja która od południa  kończy się na Gibraltarze)  znaleźliśmy dwie marinki, co prawda z napisem ‚small’. OK może być i mała, w końcu nie jesteśmy wielką jednostką  i pewnie jakoś się wciśniemy, niestety  w praktyce marinki okazały się niezdatne do zawinięcia, płytkie, zapchane motorówkami. Ale zanim to sprawdziliśmy  pływaliśmy po rzece Rio Vogua w tę i z powrotem oczywiście pod silny pływowy prąd, a kiedy słońce już zaszło zakotwiczyliśmy w jakimś ponurym kanale. Oprócz rzeki, kanałów, nadbrzeży mniej lub bardziej przemysłowych nic nie widzieliśmy. Przepłynęliśmy tylko rwącą rzeką  obok miasta o czerwonych dachach od którego oddzielała nas wielka łacha piachu. Następnym razem przyjedziemy tu pociągiem.

Miasto starszy wielkimi hotelami ustawionymi wzdłuż plaży, typowy nowoczesny kurort bez charakteru pozbawiony nawet starówki. Wcale tu nie chcieliśmy zawijać z daleka już nam się nie podobało i pewnie byśmy je ominęli szerokim łukiem gdyby nie pewna smutna historia,   Zawinęliśmy tylko z powodu pewnego ptaszka (muchołówka??), który usiadł na łodzi kilka mil od brzegu i nie za bardzo miał siłę wrócić na brzeg. Czasami podrywał się, leciał jakiś czas  w stronę lądu, ale kiedy skalkulował ryzyko  wracał z powrotem na jacht. Na jachcie za to kipiał energią,  był wszędzie, sterował, pomieszkał w wywietrzniku, zajrzał w każdą dziurę od dziobu do rufy, w końcu znużony przysnął,  i nagle, ni z stąd ni zowąd  przewrócił się na bok a wszystkie siły go opuściły go w jednym momencie czym  kompletnie nas zaskoczył. Od tej pory było z nim tylko gorzej. Pomyśleliśmy, że jak postawi nogi na stałym lądzie to mu się polepszy i piłując silnik popłynęliśmy do najbliższego portu czyli do Figueira. Niestety ptaszkowi się nie polepszyło. Korzystając z tego wymuszonego postoju objechaliśmy miasteczko pokładowymi rowerkami ale tak jak można się było tego spodziewać nic ciekawego nie znaleźliśmy.

To miejsce  w którym byliśmy zdecydowanie za krótko. Jeden wieczór starczył zaledwie na spacer po mieście. Samo Penische leży na półwyspie otoczonym  z trzech stron oceanem i słynie  z  plaż, klifów i fantastycznej fali do surfingu, nic z tego nie zobaczyliśmy, Nie byliśmy też  na żadnej z wsypek pobliskiego  archipelagu  Berlengas. Tak więc Penishe pozostaje miejscem w którym bardziej wymieniamy tego czego nie widzieliśmy, niż to co zobaczyliśmy. Oprócz samego miasteczka zwiedziliśmy wielki rybacki port i stary fort w którym teraz jest muzeum, ale nie tak dawno temu Salazar trzymał swoich politycznych  wrogów, o których chyba nie było trudno bo w Penishe odkryliśmy siedzibę Portugalskiej Partii Komunistycznej i to wcale nie zamaskowaną.

Lizbona to oczywiście duże miasto i stolica warta oddzielnego wpisu i możne kiedyś taki napiszę. Teraz tylko tyle że dotarliśmy do mariny Paragu de Nachoes gdzie  pozostawiliśmy Abhayę na zimę, Na koniec, ostatni uroczy wieczór spędziliśmy na pokładzie „Chamsin’a” Moniki i Jerremiego poprzednich właściciel Abhayi, którzy tak się złożyło  towarzyszyli nam w drodze z la Corruny do Lizbony. Po drodze spotykaliśmy się kilkakrotnie w Porto, Figueria de Foz,  Nazare i Penishe. Ostatni odcinek z Penishe do Lizbony płynęliśmy razem burta w burtę. Teraz my wracamy do Warszawy a Chamsin pożegluje najpierw do hiszpańskiej Malagi, następnie na Wyspy Zielonego Przylądka, a potem przez ocean na Karaiby. – stopy wody pod kilem.